Μάλιστα, τα νομίσματα της Φλιούς είχαν σύμβολα του Διονύσου, θεού της Αμπέλου και του Οίνου.
Στους αμπελώνες της καλλιεργούνταν η Φλιασία άμπελος, από σταφύλια της οποίας παραγόταν ο Φλιάσιος οίνος. Ο Φλιάσιος οίνος ήταν γνωστός σε ένα «διεθνές» κοινό, που συνέρρεε στα Νέμεα, έναν από τους σημαντικότερους αγώνες της ελληνικής αρχαιότητας.
Η πόλη της Φλιούς επέζησε στους ρωμαϊκούς και τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Τον 13ο αι., λόγω των επιδρομών (Γότθοι, Σλάβοι), οι πληθυσμοί αποσύρθηκαν από τις πεδινές περιοχές και συγκεντρώθηκαν γύρω και πάνω από το βουνό Πολύφεγγος, που δεσπόζει της κοιλάδας, δημιουργώντας δυο οικισμούς τον Άνω και Κάτω Άγιο Γεώργιο.
Από αρχεία της εποχής της Φραγκοκρατίας, Τουρκοκρατίας και Ενετοκρατίας, προκύπτει ότι ο Άγιος Γεώργιος και τα γύρω χωριά είχαν ως κύριες καλλιέργειες τα δημητριακά και τα αμπέλια. Το κρασί ήταν μάλιστα το βασικότερο προϊόν γιατί ήταν εμπορεύσιμο.
Την εποχή εκείνη ήταν που η Φλιασία άμπελος μετονομάστηκε σε Αγιωργίτικο σταφύλι και ο Φλιάσιος οίνος σε Αγιωργίτικο κρασί.
Αργότερα το 1834, όταν συστήθηκαν οι πρώτες μονάδες Τοπικής Αυτοδιοίκησης του ελληνικού κράτους, στην περιοχή δημιουργήθηκαν δυο δήμοι, ο δήμος Φλιούντος και ο δήμος Νεμέας, που είχε έδρα τον Άγιο Γεώργιο. Το 1840, όταν έγιναν οι πρώτες συγχωνεύσεις δήμων, ο δήμος Φλιούντος προσαρτήθηκε στο δήμο Νεμέας και ο Άγιος Γεώργιος μετονομάστηκε το 1923 σε Νεμέα.
Το σταφύλι και το κρασί εξακολούθησαν να λέγονται Αγιωργίτικο, από το παλαιό όνομα του χωριού.
Το κρασί του Αγιώργη, "μαύρο, δυνατό, το καλύτερο κρασί του Μοριά”, το βρίσκουμε να αναφέρεται σε πολλά ταξιδιωτικά ξένα περιηγητικά βιβλία του 18ου και 19ου αιώνα, αλλά και σε πολλά ελληνικά (ιστορικά, γεωγραφικά, λαογραφικά) του 19ου αιώνα.
Παρ’ ότι το σταφύλι λέγεται ως σήμερα Αγιωργίτικο, το κρασί από τα μέσα του 19ου αι, άρχισε να λέγεται Νεμεάτικο από το όνομα του δήμου Νεμέας.
Το Αγιωργίτικο θεωρείτε αυτόχθονη ποικιλία της Νεμέας με βαθιές ρίζες στο χρόνο αφού δεν καλλιεργούνταν, μέχρι τα τελευταία 15 χρόνια, σε καμία άλλη περιοχή της Ελλάδας ή σε άλλη ξένη χώρα.
Ωριμάζει περί τα μέσα προς τέλη Σεπτεμβρίου, ανάλογα με την τοποθεσία και την απόδοση του αμπελώνα.
Το Αγιωργίτικο είναι πολυδυναμική ποικιλία διότι μπορεί ανάλογα με το υψόμετρο, τη σύσταση του εδάφους και τις εκάστοτε καλλιεργητικές μεθόδους να μας προσφέρει εξαιρετικούς οίνους ροζέ, ερυθρούς φρέσκους, ερυθρούς βαθιάς παλαίωσης, γλυκούς και ημίγλυκους, που πάντα εκπλήσσουν ευχάριστα τον ουρανίσκο μας.
Τα κρασιά έχουν βαθύ κόκκινο χρώμα και αρωματικά χαρακτηρίζονται από κόκκινα φρούτα όπως ώριμες φράουλες, μαύρες σταφίδες και καραμέλα. Τα παλαιωμένα κρασιά έχουν αρώματα μαρμελάδας ή αποξηραμένων φρούτων όπως σύκο, δαμάσκηνο, σταφίδα. Οι τανίνες είναι μαλακές και εξελίσσονται στο χρόνο.